fbpx

ΜΑΡΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ – ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Καθώς η πολιτεία κάνει σχέδια για την ασφαλή επαναλειτουργία των σχολείων και εκπαιδεύει τους μαθητές πως θα συμπεριφερθούν σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής λόγω κορονοϊού, υπάρχει και η ομάδα των εκπαιδευτικών που έχουν, επίσης, τα δικά τους θέματα ως προς την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η διδασκαλία είναι εξαιρετικά απαιτητική εργασία με πολλές απαιτήσεις. Τα επίπεδα άγχους σε κανονικές συνθήκες είναι υψηλό. Ο καθημερινός αγώνας για να διδάξει ο δάσκαλος περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από την εξέταση του μαθητή και μερικά τεστ. Συμπάσχουν με τις δυσκολίες και τα προβλήματα των μαθητών τους.

Κάτι που ίσχυε πάντα, και προ κορονοϊού, είναι ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βάλουν στην άκρη τις δικές τους συναισθηματικές ανάγκες, τους φόβους τους και την αγωνία τους για να μπορέσουν να διαχειριστούν τις συναισθηματικές ανάγκες, τους φόβους και την αγωνία των μαθητών που δημιουργούνται λόγω της υγειονομικής κατάστασης και έρχεται να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. 

‘’ Είμαι καταβεβλημένη με την συναισθηματική αναστάτωση από τις καθημερινές ενημερώσεις για τον Covid19, την κλιμάκωση της έντασης που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Φοβάμαι, είμαι θυμωμένη και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Νιώθω φόβο και ανασφάλεια για το αβέβαιο μέλλον και τις ευθύνες απέναντι στους μαθητές…….’’ Είναι η μαρτυρία μιας δασκάλας

Η ικανότητα να χρησιμοποιούν την βαθιά και ειλικρινή ενσυναίσθηση για τους μαθητές είναι το πλέον αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό των εκπαιδευτικών αλλά επίσης βαθιά καταστροφικό για την δική τους ψυχική υγεία μακροπρόθεσμα όταν δεν έχουν στήριξη.

Αλλά τώρα, με όσα παρακολουθούμε από τα ΜΜΕ και τα social media για την τεράστια απώλεια ζωής λόγω της πανδημίας, η αγωνία ότι ο ιός θα πλήξει και εμάς, η ανασφάλεια για την επόμενη μέρα είναι ένα φορτίο που θέλει διαχείριση σε ατομικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Φορτωμένοι από το συναισθηματικό βάρος επί προσθέτως με την ανησυχία για την αβέβαιη οικονομική κατάσταση των οικογενειών, πολλοί φτάνουν σε σημείο κατάρρευσης.  Ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη τους φαίνεται τεράστιος όχι σαν ποσότητα αλλά σαν διαχείριση όλου αυτού του συναισθηματικού φορτίου. Παγκοσμίως έχει παρατηρηθεί ότι αρκετά σημαντικό ποσοστό δασκάλων παραιτείται ή δεν πηγαίνει στην εργασία του.

Οι δάσκαλοι είναι οι πρώτοι που θα πουν ότι οι μαθητές είναι η απόλυτη προτεραιότητα τους. Η ανάγκη των μαθητών να παραμείνουν ήρεμοι εν μέσω πανδημίας είναι ουσιώδης και μακροχρόνια.

Γνωρίζουμε ότι η επέκταση του ιού, των θανάτων και της οικονομικής ανασφάλειας θα έχει μια διαρκή επίδραση στη γενιά των νέων ανθρώπων.

Αλλά οι δάσκαλοι, επίσης, καλούνται να βοηθήσουν και αν αγνοήσουν την κατάσταση το μόνο που θα συμβεί είναι να πληγωθούν οι μαθητές περαιτέρω. Υπάρχει μία ανησυχία ακριβώς τώρα για την ευημερία και το τραύμα των μαθητών, αλλά δεν υπάρχει η ίδια μέριμνα και συμπόνια για τους εκπαιδευτικούς. Το εύθραυστο και τραυματισμένο εκπαιδευτικό σύστημα τους φέρεται σαν να μην έχουν συναισθήματα.

Ακόμη η πραγματική αναγνώριση του τραύματος των εκπαιδευτικών είναι ανύπαρκτη εντελώς από τις συζητήσεις των αρμοδίων αρχών για το πως θα λειτουργήσουν ξανά τα σχολεία. Μπορεί τοπικά κάτι να γίνεται αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή .

Η ανάγκη για στήριξη των εκπαιδευτικών είναι αδιαμφισβήτητη. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις για την θεραπεία των δασκάλων. Δεν υπάρχει εντολή να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικά προγράμματα για να μάθουν πως θα διαχειριστούν το τραύμα, την ανησυχία και τη νέα πραγματικότητα, γεγονός που θα επιβαρύνει την ήδη δύσκολη κατάσταση. Παρομοίως, δεν είναι αρκετό να θεωρούμε ότι κατά την διάρκεια των διακοπών θα θεραπευτούν όλες οι πληγές. Με το να αγνοούμε κάτι δεν κάνει το τραύμα να εξαφανίζεται. Επί πλέον, με τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα, δεν δίνεται η ευκαιρία να επέλθει ηρεμία από την αβεβαιότητα. 

Αναγνώριση από το κράτος και τους υπευθύνους για τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και το χρόνο που χρειάζονται κι εκείνοι να αναγνωρίσουν τις ψυχικές τους ανάγκες και να τις διαχειριστούν θα ήταν μια αρχή.

Τέτοια αναγνώριση θα επέτρεπε στους γονείς, μαθητές και την κοινότητα να γνωρίσουν τις δυσκολίες των εκπαιδευτικών που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα και με τις επιπλέον απαιτήσεις.Επίσης θα βοηθούσε τους εκπαιδευτικούς να αποδεχθούν ότι είναι ΕΝΤΑΞΕΙ να έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους.

Γιατί το να μετράει το κράτος τις αποστάσεις των θρανίων, τα αντισηπτικά και τις μάσκες έτσι ώστε να λειτουργήσουν ξανά τα σχολεία δεν θα ελαφρύνει από το βάρος της ευθύνης και των συναισθηματικών θεμάτων που έχουν οι εκπαιδευτικοί. 

Η επανασχεδίαση του σχολείου δεν θα λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς την ενέργεια, την ευφυΐα και την αγάπη που μεταδίδουν οι δάσκαλοι. Πως οι μαθητές θα μάθουν και θα επεξεργαστούν την αγωνία τους και τα συναισθήματα στα σχολεία θα εξαρτηθεί στο πόσο καλά οι δάσκαλοι τους ψυχικά και συναισθηματικά είναι προετοιμασμένοι να γυρίσουν στη τάξη.

Οφείλουμε στους εκπαιδευτικούς χώρο, χρόνο και πηγές ενέργειας για τη δική τους θεραπεία των δυσκολιών. Είναι εποχή μεγάλων προκλήσεων τις οποίες θα ξεπεράσουμε με την κατάλληλη διαχείριση.

 

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *