ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Νεαρή γυναίκα πού δούλευε θέματα της σχετικά με την συμπεριφορά των γονέων της, ανακοίνωσε στην θεραπεύτρια της ότι επρόκειτο να παραιτηθεί από την εργασία της διότι κάθε φορά πού το αφεντικό της πλησίαζε το γραφείο της την έπιανε πανικός. Στην ερώτηση ποιος ήταν ο λόγος μετά από χρόνια πού εργαζόταν εκεί χωρίς κάτι να έχει συμβεί, η απάντηση ήταν ότι θεωρούσε ότι τον τελευταίο καιρό την κοίταζε πονηρά. Εκμυστηρεύτηκε ότι είχε φύγει και από δουλειά γι’αυτό το λόγο. Στην διαδικασία της θεραπείας θυμήθηκε ότι ο παππούς της την παρενοχλούσε σεξουαλικά στην ηλικία των 8 χρόνων. Όταν το είπε της μητέρας της εκείνη της συμβούλευσε να μη δίνει σημασία και να μη το πεί σε κανένα. Το δούλεψε και εργάζεται ακόμη στην ίδια εταιρεία γιατί απλά το αφεντικό δεν την παρενοχλούσε πραγματικά αλλά ήταν η δική της ενέργεια, το δικό της τραύμα πού είχε έρθει η ώρα του να θεραπευτεί. Αυτή είναι μία περίπτωση από το γιγαντιαίο όγκο του παγόβουνου κάτω από το νερό. Στα περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών ο θύτης είναι πρόσωπο οικείο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός πού ασχολείται με το θέμα λέει ότι 1 στα 5 παιδιά είναι σεξουαλικά κακοποιημένο.

• 6 -13 ετών είναι η ηλικία με τα περισσότερα περιστατικά
• 90 -95% των περιστατικών όπου θύτες είναι άνδρες
• 18% των κοριτσιών παγκοσμίως έχει πέσει θύμα πρίν τα 18 του χρόνια
• 8% των αγοριών έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση πρίν τα 18 έτη

Ως γονιός αφήνετε το παιδί σας με ανθρώπους που εμπιστεύεστε: συγγενείς, φίλους, δασκάλους, γείτονες, προπονητές. Κι εδώ είναι πού εμφανίζονται τα μεγαλύτερα ποσοστά κακοποίησης. Τα παιδιά μπερδεύονται γιατί είναι ο δικός τους άνθρωπος πού τους φέρεται καλά, άρα είναι εκείνα πού έκαναν κάτι πού δεν έπρεπε. Αν το παιδί δεν μιλήσει αμέσως παγιδεύεται στο ότι είναι αργά να το πεί ή όπως στην περίπτωση της Κ. οι γονείς το κρύβουν γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Είναι ευθύνη των ενηλίκων να δημιουργήσουν τις συνθήκες όπου ένα παιδί μπορεί να εκφραστεί, να δικαιωθεί και να υποστηριχθεί.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατέψουμε το παιδί μας ;

Κατ’αρχάς δεν το κρατάμε «αεροστεγώς» προφυλαγμένο γιατί δεν αναπτύσσεται το μυαλό του, το παιδί ασφυκτιά με συνέπεια στην ψυχική και σωματική υγεία. Απλά όπως του λέμε να προσέχει πώς θα περνάει το δρόμο να του πούμε να προσέχει «αγγίγματα» σε «ευαίσθητες περιοχές» του σώματος του. Η εκπαίδευση πρέπει ν’αρχίζει από 2 ετών για το σώμα του και πώς να το διαχειρίζεται. Είναι αφελές να αγνοούμε ότι το πρόβλημα υπάρχει. Όσο μιλάμε στα παιδιά τόσο πιο πολύ τα δυναμώνουμε έναντι του κινδύνου. Ακόμη και αν συμβεί κάτι τέτοιο στο παιδί μας, το οποίο είναι βέβαια τραγικό, αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αυτό που οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν  είναι ότι έπειτα από 40 χρόνια εντατικής έρευνας έχουμε πλέον στη διάθεση μας τεχνικές εξαιρετικά αποτελεσματικά για την θεραπεία και την αποκατάσταση των παιδιών που έχουν βιώσει την σεξουαλική κακοποίηση.